Grzech dumy

To przez dumę, Gwynn. Moją dumę. I w równej części przez nieustanne prowokowanie chłopaka. Jego nieskończoną, palącą ambicję. W tamtej chwili to było zbyt bolesne przypomnienie. Moich porażek jako króla… nie, jako człowieka. Nazajutrz poślę wiadomość. Mordred wciąż ma swoje miejsce przy naszym stole – tym, co z niego zostało.